ὀλοός

ὀλοός, ή, όν, ([etym.] ὄλλυμι)

A destructive, deadly,

ὀλοὴ Κήρ Il.18.535

;

μοῖρ' ὀλοή 16.849

, al. ;

ὀλοῷ Ἀχιλῆι 24.39

;

πυρὸς ὀλοοῖο Od.12.68

;

ὀλοῷ ἐνὶ δεσμῷ 22.200

; πόλεμος, μάχης πόνος, Il.3.133, 16.568 ; λύσσα, γόος, μῆνις, 9.305, 23.10, Od.3.135 ;

γήραος οὐδός Il.24.487

;

νύξ 16.567

, al. ;

ὀ. τύχαι A.Pr.553

(lyr.) ;

νιφάς Id.Th.213

(lyr.) ;

θηρὸς κέρας Call.Fr.249

;

γηγενέων ἀνδρῶν ὀ. στάχυς A.R.3.1338

: c. inf., ὀ. φέρειν ζυγόν, of the wild horse, Opp.C.3.261 ; ὀλοὰ φρονεῖν design ill, τινι Il.16.701 : [comp] Comp.

ὀλοώτερος 3.365

,23.439 : [comp] Sup. -ώτατος (as fem.),

ὀδμή Od.4.442

: neut. pl. as Adv.,

ὀλοὰ στένει S.Tr.846

(lyr.), cf. El. 843 (lyr.).—Rarer collat. forms are [full] ὀλοιός, as

ὀλοιὴ μοῖρα πέδησεν Il.22.5

;

ὀλοιῇσι φρεσὶ θύει 1.342

;

γῆρας ὀλοιόν h.Ven.224

; [full] ὀλώϊος, Hes.Th.591 ;

θάρσος ὀλώϊον Nonn.D.13.416

; [full] οὐλοός, A.R.2.85,3.1402 (fem.

-ός Man.6.464

) ; [full] ὀλός (q.v.).

II rare in pass. sense, destroyed, lost,

ὀλοοὺς ἀπέλειπον A.Pers.962

(lyr.).